τριάρμενος

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	τριάρμενος	η	τριάρμενη	το	τριάρμενο
γενική	του	τριάρμενου	της	τριάρμενης	του	τριάρμενου
αιτιατική	τον	τριάρμενο	την	τριάρμενη	το	τριάρμενο
κλητική		τριάρμενε		τριάρμενη		τριάρμενο
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	τριάρμενοι	οι	τριάρμενες	τα	τριάρμενα
γενική	των	τριάρμενων	των	τριάρμενων	των	τριάρμενων
αιτιατική	τους	τριάρμενους	τις	τριάρμενες	τα	τριάρμενα
κλητική		τριάρμενοι		τριάρμενες		τριάρμενα
Κατηγορία όπως «όμορφος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

τριάρμενος < (κληρονομημένο) ελληνιστική κοινή τριάρμενος < τρι- + ἄρμεν(α) + -ος • Η Ετυμολογία χρειάζεται ανάπτυξη με τεκμηρίωση. Μπορείτε να βοηθήσετε;  

Επίθετο

τριάρμενος, -η, -ο (δημοτική)

• (ναυτικός όρος) που έχει τρία άρμενα, πανιά, κατάρτια

  ≈ συνώνυμα:τριίστιος, τρικάταρτος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις τρία και άρμενο

Μεταφράσεις

    τριάρμενος

→ δείτε τη λέξη τρικάταρτος

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

τριάρμενος < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή τριάρμενος < τρι- + ἄρμενον + -ος

Επίθετο

τριάρμενος

• (ναυτικός όρος) πλοίο με τρία άρμενα

  ※  11ος αιώνας, ⌘Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, (γλώσσα: αρχαΐζουσα, χρήση ελληνιστικής λέξης)
  

  1) ※  13.8.5 ὁ δέ γε Μαριανός, τοῦ ἀναμεταξὺ Λογγιβαρδίας καὶ Ἰλλυρικοῦ πορθμοῦ τὰς κελεύθους ἐπιτηρῶν, ἀπεῖργε παντάπασι τοὺς ἐκεῖθεν πρὸς τὸ Ἰλλυρικὸν διαπερῶντας, οὐ τριάρμενον οὐδὲ μυριοφόρον ὁλκάδα οὐδὲ μυοπάρωνα δίκωπον
  

  2) ※  10.8.2 Κατὰ πόδας δὲ τούτου καὶ ὁ κόμης Πρεβέντζας ταῖς ἀκταῖς τοῦ πορθμοῦ Λογγιβαρδίας προσπελάσας, ἐπεὶ διαπερᾶν καὶ αὐτὸς ἐβούλετο, μυριοφόρον ναῦν λῃστρικὴν μισθωσάμενος τριάρμενον ἑξακισχιλίων χρυσίνων στατήρων, […]

Συνώνυμα

• τριαρμένιος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις τρία και ἄρμενον

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	τριάρμενος	τὸ	τριάρμενον
γενική	τοῦ/τῆς	τριαρμένου	τοῦ	τριαρμένου
δοτική	τῷ/τῇ	τριαρμένῳ	τῷ	τριαρμένῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	τριάρμενον	τὸ	τριάρμενον
κλητική ὦ!		τριάρμενε		τριάρμενον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	τριάρμενοι	τὰ	τριάρμενᾰ
γενική	τῶν	τριαρμένων	τῶν	τριαρμένων
δοτική	τοῖς/ταῖς	τριαρμένοις	τοῖς	τριαρμένοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	τριαρμένους	τὰ	τριάρμενᾰ
κλητική ὦ!		τριάρμενοι		τριάρμενᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	τριαρμένω	τὼ	τριαρμένω
γεν-δοτ	τοῖν	τριαρμένοιν	τοῖν	τριαρμένοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

τριάρμενος < τρι- + αρχαία ελληνική ἄρμεν(α) + -ος

Επίθετο

τριάρμενος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• (ναυτικός όρος) με τρία ιστία ή κατάρτια, όπως τριάρμενος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις τρία και ἄρμενον

Πηγές

• τριάρμενος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• τριάρμενος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.