χάλυψ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

χάλυψ < από το λαό των Χαλύβων στον Πόντο, οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί μεταλλουργοί

Ουσιαστικό

χάλυψ (γενική: χάλυβος)

1. σίδηρος, κράμα σιδήρου, χάλυβας, ατσάλι, κάθε τι εξαιρετικά σκληρό

   ὦ ψυχὴ σκληρά, χάλυβος λιθοκόλλητον στόμιον παρέχουσ᾽, ἀνάπαυε βοήν: ω σκληρή ψυχή, δώσε μου λίγο ατσάλι να σφραγίσω τα χείλη μου σαν πέτρα με πέτρα να πάψω να βογγώ (Σοφοκλής, Τραχινίαι)

   κτύπου γὰρ ἀχὼ χάλυβος διῇξεν ἄντρων μυχόν: γιατί ο αχός από την κλαγγή του σίδερου ακούγεται και έξω από τη σπηλιά (Αισχύλος, Προμηθεύς Δεσμώτης)