ἀήθης

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ἀηθεσ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀήθης	τὸ	ἄηθες
γενική	τοῦ/τῆς	ἀήθους	τοῦ	ἀήθους
δοτική	τῷ/τῇ	ἀήθει	τῷ	ἀήθει
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀήθη	τὸ	ἄηθες
κλητική ὦ!		ἄηθες		ἄηθες
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀήθεις	τὰ	ἀήθη
γενική	τῶν	ἀήθων	τῶν	ἀήθων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀήθεσῐ(ν)	τοῖς	ἀήθεσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀήθεις	τὰ	ἀήθη
κλητική ὦ!		ἀήθεις		ἀήθη
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀήθει	τὼ	ἀήθει
γεν-δοτ	τοῖν	ἀήθοιν	τοῖν	ἀήθοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνήθης' όπως «συνήθης» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀήθης < ἀ- (στερητικό) + ἦθ(ος) + -ης

Επίθετο

ἀήθης, -ης, ἄηθες

• ασυνήθιστος, ο παράδοξος, ο καινοτόμος

Συγγενικά

• ἀηθέω και ἀηθέσσω
• ἀήθεια και ιωνικός τύπος ἀηθίη
• ἀήθως

Πηγές

• ἀήθης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀήθης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.