ἀδελφή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ᾰδελφ-
ονομαστική	ἡ	ἀδελφή	αἱ	ἀδελφαί
γενική	τῆς	ἀδελφῆς	τῶν	ἀδελφῶν
δοτική	τῇ	ἀδελφῇ	ταῖς	ἀδελφαῖς
αιτιατική	τὴν	ἀδελφήν	τὰς	ἀδελφᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἀδελφή		ἀδελφαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀδελφᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἀδελφαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀδελφή < θηλυκό του ἀδελφός. Αντικατέστησε τον απόγονο του ΠΙΕ *swésōr (αδερφή), που μαρτυρείται μόνον στην γλώσσα του Ησυχίου ἔορ, ἔορες. Παρομοίως το ἀδελφός αντικατέστησε το φράτηρ (< *bʰréh₂tēr (αδερφός)) . Μορφολογικά αναλύεται σε ἀ- + δελφ(ύς) + -ή.

Προφορά

ΔΦΑ : /a.del.pʰɛ̌ː/ (5^ος π.Χ. αιώνας Αττική)

ΔΦΑ : /a.ðelˈɸi/ (4^ος μ.Χ. αιώνας Κοινή)

τυπογραφικός συλλαβισμός : ἀ‐δελ‐φή

Ουσιαστικό

ἀδελφή, -ῆς θηλυκό (αρσενικό ἀδελφός)

1. (οικογένεια) αδελφή, αδερφή

   ≈ συνώνυμα: κασιγνήτη, κάσις

   ≠ αντώνυμα: ἀδελφός

2. (ελληνιστική κοινή) αδελφή (θηλυκό μέλος χριστιανικής κοινότητας)

Άλλες μορφές

• ἀδελφεή (ιωνικός τύπος )
• ἀδελφειή (επικός τύπος )
• ἀδελφεά (δωρικός τύπος )

Απόγονοι

ἀδελφή (αρχαία ελληνικά)

⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: ἀδελφή, ἀδερφή

↴ καθαρεύουσα: ἀδελφή

⇒ νέα ελληνικά: αδελφή, αδερφή

Πηγές

• ἀδελφή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.