ἀκρόπολις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἀκρόπολῐς	αἱ	ἀκροπόλεις
γενική	τῆς	ἀκροπόλεως	τῶν	ἀκροπόλεων
δοτική	τῇ	ἀκροπόλει	ταῖς	ἀκροπόλεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	ἀκρόπολῐν	τὰς	ἀκροπόλεις
κλητική ὦ!		ἀκρόπολῐ		ἀκροπόλεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀκροπόλει
γεν-δοτ	τοῖν		ἀκροπολέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀκρόπολις, ήδη στην Οδύσσεια -στην Ιλιάδα : «ἐν πόλει ἄκρῃ» ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 6 (Ζ), στίχ. 88 < λεξικό σύνθετο, συναρπαγή της έκφρασης «ἄκρα πόλις» → δείτε τη λέξη ἄκρος (το ακραίο σημείο πόλης, συνήθως με φρούριο) Μορφολογικά, ἀκρό- + -πολις.

Ουσιαστικό

ἀκρόπολις αρσενικό

1. το πιο ακραίο σημείο μιας πόλης
2. (συνεκδοχικά) το φρούριο ή οχυρό που υπήρχε στο ψηλότερο σημείο της πόλης

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 8 (θ. Ὀδυσσέως σύστασις πρὸς Φαίακας.), στίχ. 494

   ὅν ποτ' ἐς ἀκρόπολιν δόλον ἤγαγε δῖος Ὀδυσσεὺς

Άλλες μορφές

• ποιητικός τύπος: ἀκρόπτολις

Συγγενικά

• ἀκροπολεύω
• Ἀκροπολιεύς
• Ἀκρόπολις (τοπωνύμιο)

Πηγές

• ἀκρόπολις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀκρόπολις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.