ἀλύτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἀλῠτα-
ονομαστική	ὁ	ἀλύτης	οἱ	ἀλύται
γενική	τοῦ	ἀλύτου	τῶν	ἀλυτῶν
δοτική	τῷ	ἀλύτῃ	τοῖς	ἀλύταις
αιτιατική	τὸν	ἀλύτην	τοὺς	ἀλύτᾱς
κλητική ὦ!		ἀλύτᾰ		ἀλύται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀλύτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀλύταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀλύτης < ἀλύω (είμαι εκτός εαυτού) (Ο Μπαμπινιώτης πιθανολογεί < *Fαλύτας (ραβδοφόρος)· συγκρίνετε με τη γοτθική waIus (ράβδος)

Ουσιαστικό

ἀλύτης αρσενικό

• μέλος του σώματος ραβδοφόρων και μαστιγοφόρων με αστυνομικά καθήκοντα, εκτελεστικό όργανο των ελλανοδικών, που επέβλεπε και επέβαλε την τάξη κατά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Επικεφαλής τους ήταν ο ἀλυτάρχης

  ※  Ἀλυτάρχης: ῾Ο τῆς ἐν τῷ ᾿Ολυμπιακῷ ἀγῶνι εὐκοσμίας ἄρχων. ᾿Ηλεῖοι γὰρ τοὺς ῥαβδοφόρους ἢ μαστιγοφόρους παρὰ τοῖς ἄλλοις καλουμένους ἀλύτας καλοῦσι, καὶ τὸν τούτων ἄρχοντα ἀλυτάρχην. ῞Ηδυλος δὲ εἰς τὰ ἐπιγράμματα Καλλιμάχου διὰ δύο λάμβδα ὀνομάζει τοὺς ἀλύτας ἀλλύτας. (Μέγα Ετυμολογικόν, 72, 15)

Συγγενικά

• ἀλυτάρχαι
• ἀλυταρχέω
• ἀλυταρχία
• ἀλυταρχικός

Δείτε επίσης

• λατινικά : lictor ^(la)

Πηγές

• ἀλύτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.