ἀναλθής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀναλθής	τὸ	ἀναλθές
γενική	τοῦ/τῆς	ἀναλθοῦς	τοῦ	ἀναλθοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	ἀναλθεῖ	τῷ	ἀναλθεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀναλθῆ	τὸ	ἀναλθές
κλητική ὦ!		ἀναλθές		ἀναλθές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀναλθεῖς	τὰ	ἀναλθῆ
γενική	τῶν	ἀναλθῶν	τῶν	ἀναλθῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀναλθέσῐ(ν)	τοῖς	ἀναλθέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀναλθεῖς	τὰ	ἀναλθῆ
κλητική ὦ!		ἀναλθεῖς		ἀναλθῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀναλθεῖ	τὼ	ἀναλθεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	ἀναλθοῖν	τοῖν	ἀναλθοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀναλθής < ἀν- στερητικό + ἀλθ(αίνω) + -ής

Επίθετο

ἀναλθής, -ής, -ές, συγκριτικός : ἀναλθέστερος

1. (ιατρική) ανίατος, αγιάτρευτος

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Ἱπποκράτης, Περὶ ἄρθρων ἐμβολῆς, (De articulis), 63, p.274, @scaife.perseus

   οὔτε γὰρ ψιλοῦται τῶν τοιούτων ὀστέων οὐδὲν ὡς ἐπὶ τὸ πουλὺ, εἰ μὴ κατὰ βραχύ τι, οὔτε ἀφίσταται, ἀλλὰ περιωτειλοῦται λεπτῇσιν ὠτειλῇσι καὶ ἀσθενέσι, καὶ ταῦτα, ἢν ἀτρεμίζωσι πουλὺν χρόνον· ἢν δὲ μὴ, ἑλκύδριον ἐγκαταλειφθῆναι κίνδυνος ἀναλθές.

2. θανατηφόρος

Πηγές

• ἀναλθής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀναλθής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.