ἁλμυρός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἁλμυρός	ἡ	ἁλμυρᾱ́	τὸ	ἁλμυρόν
γενική	τοῦ	ἁλμυροῦ	τῆς	ἁλμυρᾶς	τοῦ	ἁλμυροῦ
δοτική	τῷ	ἁλμυρῷ	τῇ	ἁλμυρᾷ	τῷ	ἁλμυρῷ
αιτιατική	τὸν	ἁλμυρόν	τὴν	ἁλμυρᾱ́ν	τὸ	ἁλμυρόν
κλητική ὦ!		ἁλμυρέ		ἁλμυρᾱ́		ἁλμυρόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἁλμυροί	αἱ	ἁλμυραί	τὰ	ἁλμυρᾰ́
γενική	τῶν	ἁλμυρῶν	τῶν	ἁλμυρῶν	τῶν	ἁλμυρῶν
δοτική	τοῖς	ἁλμυροῖς	ταῖς	ἁλμυραῖς	τοῖς	ἁλμυροῖς
αιτιατική	τοὺς	ἁλμυρούς	τὰς	ἁλμυρᾱ́ς	τὰ	ἁλμυρᾰ́
κλητική ὦ!		ἁλμυροί		ἁλμυραί		ἁλμυρᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἁλμυρώ	τὼ	ἁλμυρᾱ́	τὼ	ἁλμυρώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἁλμυροῖν	τοῖν	ἁλμυραῖν	τοῖν	ἁλμυροῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'ξηρός' όπως «ξηρός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἁλμυρός < ἅλμη < ἅλς < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *séh₂l- / *séh₂ls (αλάτι)

Επίθετο

ἁλμυρός, -ά, -όν

1. αλμυρός
2. πικρός
3. δυσάρεστος
4. δριμύς

Πηγές

• ἁλμυρός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἁλμυρός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.