ἄναρχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἄναρχος	τὸ	ἄναρχον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀνάρχου	τοῦ	ἀνάρχου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀνάρχῳ	τῷ	ἀνάρχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἄναρχον	τὸ	ἄναρχον
κλητική ὦ!		ἄναρχε		ἄναρχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἄναρχοι	τὰ	ἄναρχᾰ
γενική	τῶν	ἀνάρχων	τῶν	ἀνάρχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀνάρχοις	τοῖς	ἀνάρχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀνάρχους	τὰ	ἄναρχᾰ
κλητική ὦ!		ἄναρχοι		ἄναρχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀνάρχω	τὼ	ἀνάρχω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀνάρχοιν	τοῖν	ἀνάρχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἄναρχος < ἄν- + ἀρχή

Επίθετο

ἄναρχος, -ος, -ον

1. που δεν έχει αρχηγό, χωρίς εξουσία

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Πλάτων, Πολιτεία, 8, 558c

   Ταῦτά τε δή, ἔφην, ἔχοι ἂν καὶ τούτων ἄλλα ἀδελφὰ δημοκρατία, καὶ εἴη, ὡς ἔοικεν, ἡδεῖα πολιτεία καὶ ἄναρχος καὶ ποικίλη, ἰσότητά τινα ὁμοίως ἴσοις τε καὶ ἀνίσοις διανέμουσα.

   Αυτά έχει και άλλα όμοια πολλά πλεονεκτήματα η δημοκρατία και είναι, καθώς βλέπεις, πολίτευμα ευχάριστο, με μεγάλη ποικιλία και με τέλειαν αναρχία, αφού μοιράζει κάποιαν ισότητα ομοίως σε ίσους και ανίσους.

   Μετάφραση (στη δημοτική, χ.χ.): Ιωάννης Γρυπάρης. Θεσσαλονίκη: ΚΕΓ, 2015 (στην καθαρεύουσα, 1911, Εκδ.Φέξη) @greek‑language.gr

2. που δεν έχει αρχή, ξεκίνημα

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἀρχή

Πηγές

• ἄναρχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄναρχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.