ἄφρων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ἀ˘φρον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἄφρων	τὸ	ἄφρον
γενική	τοῦ/τῆς	ἄφρονος	τοῦ	ἄφρονος
δοτική	τῷ/τῇ	ἄφρονῐ	τῷ	ἄφρονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἄφρονᾰ	τὸ	ἄφρον
κλητική ὦ!		ἄφρον		ἄφρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἄφρονες	τὰ	ἄφρονᾰ
γενική	τῶν	ἀφρόνων	τῶν	ἀφρόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἄφροσῐ(ν)	τοῖς	ἄφροσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἄφρονᾰς	τὰ	ἄφρονᾰ
κλητική ὦ!		ἄφρονες		ἄφρονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἄφρονε	τὼ	ἄφρονε
γεν-δοτ	τοῖν	ἀφρόνοιν	τοῖν	ἀφρόνοιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, ομάδα 'σώφρων', Κατηγορία 'σώφρων' όπως «ἔμφρων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἄφρων < ἀ στερητικό + -φρων (φρήν)

Επίθετο

ἄφρων, -ων, -ον, συγκριτικός : ἀφρονέστερος, υπερθετικός :  ἀφρονέστατος

1. άφρονας, ξέφρενος, άμυαλος, επιπόλαιος, απερίσκεπτος, ανόητος
2. που ενεργεί σαν να μην έχει υγιείς τις φρένες
3. → δείτε και το ουδέτερο ἄφρον (το κώνειο)

Εκφράσεις

• ἐξ ἄφρονος σώφρων γεγένηται

Συγγενικά

• ἀφρόνως (επίρρημα, συγκριτικός ἀφρονεστέρως)
• ἀφρονέω
• ἀφραίνω
• ἀφροσύνη

Πηγές

• ἄφρων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄφρων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.