ἐπιμήκης

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ἐπιμηκεσ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπιμήκης	τὸ	ἐπίμηκες
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπιμήκους	τοῦ	ἐπιμήκους
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπιμήκει	τῷ	ἐπιμήκει
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπιμήκη	τὸ	ἐπίμηκες
κλητική ὦ!		ἐπίμηκες		ἐπίμηκες
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπιμήκεις	τὰ	ἐπιμήκη
γενική	τῶν	ἐπιμήκων	τῶν	ἐπιμήκων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπιμήκεσῐ(ν)	τοῖς	ἐπιμήκεσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπιμήκεις	τὰ	ἐπιμήκη
κλητική ὦ!		ἐπιμήκεις		ἐπιμήκη
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπιμήκει	τὼ	ἐπιμήκει
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπιμήκοιν	τοῖν	ἐπιμήκοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνήθης' όπως «συνήθης» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπιμήκης < ἐπι- + μῆκ(ος) + -ης

Επίθετο

ἐπιμήκης, -ης, ἐπίμηκες, συγκριτικός :ἐπιμηκέστερος, υπερθετικός : ἐπιμηκέστατος/(ἐπιμήκιστος)

• αυτός που είναι μακρύς και στενός, με μήκος μεγαλύτερο από το πλάτος

  ※  2ος αιώνας κε ⌘ Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις Ηλιακών Α

  πλησίον δὲ καὶ Μοιρῶν βωμός ἐστιν ἐπιμήκης

Πηγές

• ἐπιμήκης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπιμήκης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.