ἐπιπολή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἐπιπολή	αἱ	ἐπιπολαί
γενική	τῆς	ἐπιπολῆς	τῶν	ἐπιπολῶν
δοτική	τῇ	ἐπιπολῇ	ταῖς	ἐπιπολαῖς
αιτιατική	τὴν	ἐπιπολήν	τὰς	ἐπιπολᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἐπιπολή		ἐπιπολαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐπιπολᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἐπιπολαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐπιπολή < ἐπι- + • Η Ετυμολογία χρειάζεται ανάπτυξη με τεκμηρίωση. Μπορείτε να βοηθήσετε;   πέλω

Ουσιαστικό

ἐπιπολή θηλυκό

1. επιφάνεια
2. (η γενική πτώση επιρρηματικά) ἐπιπολῆς:
   1. επιφανειακά, στο άνω μέρος

      ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Θουκυδίδης, Ἱστορίαι, 6, 96.2

      ἐξήρτηται γὰρ τὸ ἄλλο χωρίον, καὶ μέχρι τῆς πόλεως ἐπικλινές τ' ἐστὶ καὶ ἐπιφανὲς πᾶν ἔσω: καὶ ὠνόμασται ὑπὸ τῶν Συρακοσίων διὰ τὸ ἐπιπολῆς τοῦ ἄλλου εἶναι Ἐπιπολαί.

   2. σαφώς, φανερά

Συγγενικά

• Ἐπιπολαί (τοπωνύμιο έξω από τις Συρακούσες)

Δείτε επίσης

• και στην καθαρεύουσα ἐπιπολή

  ※  ἔβλεπε, λέγω, ἀνοικτὰ εἰς τὸ πέλαγος, ἔξω ἀπὸ τὰ δυὸ ἀνθισμένα νησάκια, τὰ φυλάττοντα ὡς σκοποὶ τὸ στόμιον τοῦ λιμένος, ἓν μελαγχολικὸν φῶς -κανδήλι, φανόν, λαμπάδα, ἢ ἄστρον πεσμένον- νὰ τρεμοφέγγῃ, ἐκεῖ μακράν, εἰς τὸ βάθος τῆς μελανωμένης εἰκόνος, ἐπιπολῆς εἰς τὸ κῦμα, καὶ νὰ στέκῃ ἐπὶ ὥρας, φαινόμενον ὡς νὰ ἔπλεε, καὶ μένον ἀκίνητον. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Άνθος του γιαλού)

• χρήση στa νέα ελληνικά: όρος της ιατρικής) στην επιφάνεια του δέρματος

  τραύμα επιπολής - στρώματα επιπολής του δέρματος

Συγγενικά

(νέα ελληνική)

• επιπόλαιος
• επιπολάζω
• επιπολασμός
• επιπόλαση

Πηγές

• ἐπιπολή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπιπολή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.