ἐρέτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἐρέτης	οἱ	ἐρέται
γενική	τοῦ	ἐρέτου	τῶν	ἐρετῶν
δοτική	τῷ	ἐρέτῃ	τοῖς	ἐρέταις
αιτιατική	τὸν	ἐρέτην	τοὺς	ἐρέτᾱς
κλητική ὦ!		ἐρέτᾰ		ἐρέται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐρέτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἐρέταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐρέτης, ήδη μυκηναϊκή 𐀁𐀩𐀨 (e-re-ta) < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₁reh₁-t- > *h₁reh₁ (κωπηλατώ)

Ουσιαστικό

ἐρέτης

• κωπηλάτης

  ἐρέτην χρῆναι πρῶτα γενέσθαι πρὶν πηδαλίοις ἐπιχειρεῖν ( Αριστοφάνης, Ἱππῆς, 541)

  από κουπολάτης, πριν πιάσεις στο χέρι σου τιμόνι, κατόπι να πιλοτάρεις και να βιγλίσεις τους ανέμους, (Μετάφραση: Ηλίας Σπυρόπουλος @greek-language.gr)

Συγγενικά

• ἐρετμόν
• Ἐρέτρια
• ἐρέττω, ἐρέσσω

θέμα -ηρ- (έκταση του ε στη σύνθεση)

• τριήρης
• ὑπηρέτης

Πηγές

• ἐρέτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐρέτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.