ἐφιαλτικός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἐφιαλτικός	ἡ	ἐφιαλτική	τὸ	ἐφιαλτικόν
γενική	τοῦ	ἐφιαλτικοῦ	τῆς	ἐφιαλτικῆς	τοῦ	ἐφιαλτικοῦ
δοτική	τῷ	ἐφιαλτικῷ	τῇ	ἐφιαλτικῇ	τῷ	ἐφιαλτικῷ
αιτιατική	τὸν	ἐφιαλτικόν	τὴν	ἐφιαλτικήν	τὸ	ἐφιαλτικόν
κλητική ὦ!		ἐφιαλτικέ		ἐφιαλτική		ἐφιαλτικόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἐφιαλτικοί	αἱ	ἐφιαλτικαί	τὰ	ἐφιαλτικᾰ́
γενική	τῶν	ἐφιαλτικῶν	τῶν	ἐφιαλτικῶν	τῶν	ἐφιαλτικῶν
δοτική	τοῖς	ἐφιαλτικοῖς	ταῖς	ἐφιαλτικαῖς	τοῖς	ἐφιαλτικοῖς
αιτιατική	τοὺς	ἐφιαλτικούς	τὰς	ἐφιαλτικᾱ́ς	τὰ	ἐφιαλτικᾰ́
κλητική ὦ!		ἐφιαλτικοί		ἐφιαλτικαί		ἐφιαλτικᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐφιαλτικώ	τὼ	ἐφιαλτικᾱ́	τὼ	ἐφιαλτικώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἐφιαλτικοῖν	τοῖν	ἐφιαλτικαῖν	τοῖν	ἐφιαλτικοῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'καλός' όπως «καλός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐφιαλτικός < αρχαία ελληνική Ἐφιάλτης < ἐφιάλτης

Επίθετο

ἐφιαλτικός

1. (ελληνιστική κοινή) που υποφέρει από εφιάλτες
2. (ελληνιστική κοινή) δαιμονικός

Πηγές

• ἐφιαλτικός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.