ἔχων

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἔχων	ἡ	ἔχουσᾰ	τὸ	ἔχον
γενική	τοῦ	ἔχοντος	τῆς	ἐχούσης	τοῦ	ἔχοντος
δοτική	τῷ	ἔχοντῐ	τῇ	ἐχούσῃ	τῷ	ἔχοντῐ
αιτιατική	τὸν	ἔχοντᾰ	τὴν	ἔχουσᾰν	τὸ	ἔχον
κλητική ὦ!		ἔχων		ἔχουσᾰ		ἔχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἔχοντες	αἱ	ἔχουσαι	τὰ	ἔχοντᾰ
γενική	τῶν	ἐχόντων	τῶν	ἐχουσῶν	τῶν	ἐχόντων
δοτική	τοῖς	ἔχουσῐ(ν)	ταῖς	ἐχούσαις	τοῖς	ἔχουσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	ἔχοντᾰς	τὰς	ἐχούσᾱς	τὰ	ἔχοντᾰ
κλητική ὦ!		ἔχοντες		ἔχουσαι		ἔχοντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἔχοντε	τὼ	ἐχούσᾱ	τὼ	ἔχοντε
γεν-δοτ	τοῖν	ἐχόντοιν	τοῖν	ἐχούσαιν	τοῖν	ἐχόντοιν
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'λύων' όπως «τρέχων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Μετοχή

ἔχων, -ουσα, -ον

• μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος ἔχω