ἡγεμών

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἡγεμων-, ἡγεμον-
ονομαστική	ὁ	ἡγεμών	οἱ	ἡγεμόνες
γενική	τοῦ	ἡγεμόνος	τῶν	ἡγεμόνων
δοτική	τῷ	ἡγεμόνῐ	τοῖς	ἡγεμόσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ἡγεμόνᾰ	τοὺς	ἡγεμόνᾰς
κλητική ὦ!		ἡγεμών		ἡγεμόνες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἡγεμόνε
γεν-δοτ	τοῖν		ἡγεμόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κανών' όπως «κανών» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἡγεμών < ἡγέομαι

Ουσιαστικό

ἡγεμών, -όνος αρσενικό

• βασιλιάς, αρχηγός, ηγεμόνας

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 2 (Β. Ὄνειρος. Διάπειρα. Βοιωτία ἢ κατάλογος νεῶν.), στίχ. 760

  Οὗτοι ἄρ᾽ ἡγεμόνες Δαναῶν καὶ κοίρανοι ἦσαν·

  Αυτοί ήσαν των Δαναών ηγεμόνες και αρχηγοί

Συγγενικά

• ἡγέομαι
• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• ἡγεμών - Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής - Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2006‑2008. greek‑language.gr
• ἡγεμών - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἡγεμών - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.