ἡσυχαίτερος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἡσυχαίτερος	ἡ	ἡσυχαιτέρᾱ	τὸ	ἡσυχαίτερον
γενική	τοῦ	ἡσυχαιτέρου	τῆς	ἡσυχαιτέρᾱς	τοῦ	ἡσυχαιτέρου
δοτική	τῷ	ἡσυχαιτέρῳ	τῇ	ἡσυχαιτέρᾳ	τῷ	ἡσυχαιτέρῳ
αιτιατική	τὸν	ἡσυχαίτερον	τὴν	ἡσυχαιτέρᾱν	τὸ	ἡσυχαίτερον
κλητική ὦ!		ἡσυχαίτερε		ἡσυχαιτέρᾱ		ἡσυχαίτερον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἡσυχαίτεροι	αἱ	ἡσυχαίτεραι	τὰ	ἡσυχαίτερᾰ
γενική	τῶν	ἡσυχαιτέρων	τῶν	ἡσυχαιτέρων	τῶν	ἡσυχαιτέρων
δοτική	τοῖς	ἡσυχαιτέροις	ταῖς	ἡσυχαιτέραις	τοῖς	ἡσυχαιτέροις
αιτιατική	τοὺς	ἡσυχαιτέρους	τὰς	ἡσυχαιτέρᾱς	τὰ	ἡσυχαίτερᾰ
κλητική ὦ!		ἡσυχαίτεροι		ἡσυχαίτεραι		ἡσυχαίτερᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἡσυχαιτέρω	τὼ	ἡσυχαιτέρᾱ	τὼ	ἡσυχαιτέρω
γεν-δοτ	τοῖν	ἡσυχαιτέροιν	τοῖν	ἡσυχαιτέραιν	τοῖν	ἡσυχαιτέροιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'λόγιος' όπως «λόγιος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἡσυχαίτερος < ἥσυχ(ος) + -αίτερος

Επίθετο

ἡσυχαίτερος, -α, -ον

1. συγκριτικός βαθμός του ἥσυχος

   ※  οὕτω δὴ ἡσυχαίτερος μὲν ἦν, ἐν δὲ ταῖς συνουσίαις πάμπαν ἐπίχαρις (Ξενοφών, Κύρου Παιδεία, 1, 4, 4)

Θετικός	Συγκριτικός	Υπερθετικός
Επίθετο
ἥσυχος	ἡσυχώτερος / ἡσυχαίτερος	ἡσυχώτατος / ἡσυχαίτατος
Επίρρημα
ἡσύχως / ἡσυχῇ / ἥσυχα	ἡσυχώτερον / ἡσυχαίτερον	ἡσυχώτατα / ἡσυχαίτατα