ἰδιώτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἰδιώτης	οἱ	ἰδιῶται
γενική	τοῦ	ἰδιώτου	τῶν	ἰδιωτῶν
δοτική	τῷ	ἰδιώτῃ	τοῖς	ἰδιώταις
αιτιατική	τὸν	ἰδιώτην	τοὺς	ἰδιώτᾱς
κλητική ὦ!		ἰδιῶτᾰ		ἰδιῶται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἰδιώτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἰδιώταιν
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἰδιώτης < ἴδι(ος) + -ώτης. Δείτε και το συγγενικό λατινικό idiota (αδαής}

Ουσιαστικό

ἰδιώτης αρσενικό

1. το άτομο, ο ιδιώτης (σε αντίθεση με την πόλη, το γένος, τη φυλή)
2. ο ιδιώτης, αυτός που δεν ασκεί κάποιο δημόσιο αξίωμα
3. ο απλός άνθρωπος του λαού
4. αυτός που δεν έχει επαγγελματική γνώση σε έναν τομέα
5. αυτός που δεν έχει εμπειρία ή ικανότητες σε έναν τομέα
6. (ως επίθετο) ιδιωτικός
7. και με τη σημασία του αδαούς, όπως στα λατινικά: αμαθής, ευτελής, ηλίθιος

Πηγές

• «ἰδιώτης» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• «ἰδιώτης» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.