ἰδιώτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	ἰδιώτης	ἰδιώτα	ἰδιῶται
Γενική	ἰδιώτου	ἰδιώταιν	ἰδιωτῶν
Δοτική	ἰδιώτῃ	ἰδιώταιν	ἰδιώταις
Αιτιατική	ἰδιώτην	ἰδιώτα	ἰδιώτας
Κλητική	ἰδιῶτα	ἰδιώτα	ἰδιῶται

Ετυμολογία

ἰδιώτης < ἴδι(ος) + -ώτης. Δείτε και το συγγενικό λατινικό idiota (αδαής}

Ουσιαστικό

ἰδιώτης αρσενικό

1. το άτομο, ο ιδιώτης (σε αντίθεση με την πόλη, το γένος, τη φυλή)
2. ο ιδιώτης, αυτός που δεν ασκεί κάποιο δημόσιο αξίωμα
3. ο απλός άνθρωπος του λαού
4. αυτός που δεν έχει επαγγελματική γνώση σε έναν τομέα
5. αυτός που δεν έχει εμπειρία ή ικανότητες σε έναν τομέα
6. (ως επίθετο) ιδιωτικός
7. και με τη σημασία του αδαούς, όπως στα λατινικά: αμαθής, ευτελής, ηλίθιος

Πηγές

• ἰδιώτης στην Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012. 
• «ἰδιώτης» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.