ὀλιγάρχης

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὀλιγάρχης	οἱ	ὀλιγάρχαι
γενική	τοῦ	ὀλιγάρχου	τῶν	ὀλιγαρχῶν
δοτική	τῷ	ὀλιγάρχῃ	τοῖς	ὀλιγάρχαις
αιτιατική	τὸν	ὀλιγάρχην	τοὺς	ὀλιγάρχᾱς
κλητική ὦ!		ὀλιγάρχᾰ		ὀλιγάρχαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὀλιγάρχᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ὀλιγάρχαιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὀλιγάρχης < αρχαία ελληνική ὀλίγος + ἄρχω

Ουσιαστικό

ὀλῐγᾰ́ρχης αρσενικό (ελληνιστική κοινή)

• (πολιτική) ο ολιγαρχικός

Πηγές

• ὀλιγάρχης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὀλιγάρχης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.