ὄψ

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	ὄψ	ὄπε	ὄπες
Γενική	ὀπός	ὀποῖν	ὀπῶν
Δοτική	ὀπί	ὀποῖν	ὀψί(ν)
Αιτιατική	ὄπᾰ	ὄπε	ὄπᾰς
Κλητική	ὄψ	ὄπε	ὄπες

Ετυμολογία

1. ὄψ < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *wṓkʷs (φωνή) < *wekʷ- (μιλώ) (βλ. ἔπος)
2. ὄψ < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *op- / *okʷ-. (πβ. ὄψομαι και ὄπωπα, μέλλοντας και παρακείμενος του ὁράω αντίστοιχα. Το ίδιο θέμα απαντά και στις συνώνυμες λέξεις ὄμμα, ὀμμάτιον και ὀφθαλμός.

Ουσιαστικό 1

ὄψ θηλυκό

1. (ποιητικό) η φωνή
2. (ποιητικό) λέξη, λόγος

Ουσιαστικό 2

ὄψ θηλυκό, γεν.: ὀπός

1. μάτι
2. πρόσωπο

Συνώνυμα

• ὄψις

Αναφορές

• Henry Liddell - Robert Scott, A Greek English Lexicon, 7th Edition, 1883