ὑπεύθυνος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὑπεύθυνος	τὸ	ὑπεύθυνον
γενική	τοῦ/τῆς	ὑπευθύνου	τοῦ	ὑπευθύνου
δοτική	τῷ/τῇ	ὑπευθύνῳ	τῷ	ὑπευθύνῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὑπεύθυνον	τὸ	ὑπεύθυνον
κλητική ὦ!		ὑπεύθυνε		ὑπεύθυνον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὑπεύθυνοι	τὰ	ὑπεύθυνᾰ
γενική	τῶν	ὑπευθύνων	τῶν	ὑπευθύνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὑπευθύνοις	τοῖς	ὑπευθύνοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὑπευθύνους	τὰ	ὑπεύθυνᾰ
κλητική ὦ!		ὑπεύθυνοι		ὑπεύθυνᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὑπευθύνω	τὼ	ὑπευθύνω
γεν-δοτ	τοῖν	ὑπευθύνοιν	τοῖν	ὑπευθύνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὑπεύθυνος < ὑπ- + εὔθυνος < εὔθυνα.

Επίθετο

ὑπεύθυνος, -ος, -ον

1. σχετικός με αξίωμα για το οποίο κάποιος είναι υπόλογος, πρέπει να λογοδοτήσει γι' αυτό στο τέλος της θητείας του
2. (στην αρχαία Αθήνα) ο άρχοντας που πρέπει να λογοδοτήσει στο τέλος της θητείας του
3. που πρέπει να τιμωρηθεί για άδικη πράξη

Παράγωγα

• ὑπευθύνως (επίρρημα)

Συγγενικά

• εὔθυνα
• εὔθυνος

Πηγές

• ὑπεύθυνος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὑπεύθυνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.