ὕαλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	ὕαλος	ὑάλω	ὕαλοι
Γενική	ὑάλου	ὑάλοιν	ὑάλων
Δοτική	ὑάλῳ	ὑάλοιν	ὑάλοις
Αιτιατική	ὕαλον	ὑάλω	ὑάλους
Κλητική	ὕαλε	ὑάλω	ὕαλοι

Ετυμολογία

ὕαλος < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *uel- / *welH- (γυρίζω, στρέφω)

Ουσιαστικό

ὕαλος θηλυκό

1. ορυκτό που οι αρχαίοι Έλληνες εισήγαγαν από την Αίγυπτο με κρυσταλλική δομή και που το χρησιμοποιούσαν ως φακό για να εστιάζουν τις ακτίνες του ήλιου και να ανάβουν φωτιά

   λίθος διαφανὴς ἀφ᾽ ἧς τὸ πῦρ ἅπτουσι

2. ύαλος, όπως νοείται και στη νεοελληνική, το γυαλί

   τό τε περὶ τὴν ὕαλον γένος (το όλο είδος που ξέρουμε ως γυαλί)

Άλλες μορφές

• ὕελος

Πηγές

• «ὕαλος» - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012. 
• «ὕαλος» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.