ὠμοφάγος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὠμοφάγος	τὸ	ὠμοφάγον
γενική	τοῦ/τῆς	ὠμοφάγου	τοῦ	ὠμοφάγου
δοτική	τῷ/τῇ	ὠμοφάγῳ	τῷ	ὠμοφάγῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὠμοφάγον	τὸ	ὠμοφάγον
κλητική ὦ!		ὠμοφάγε		ὠμοφάγον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὠμοφάγοι	τὰ	ὠμοφάγᾰ
γενική	τῶν	ὠμοφάγων	τῶν	ὠμοφάγων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὠμοφάγοις	τοῖς	ὠμοφάγοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὠμοφάγους	τὰ	ὠμοφάγᾰ
κλητική ὦ!		ὠμοφάγοι		ὠμοφάγᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὠμοφάγω	τὼ	ὠμοφάγω
γεν-δοτ	τοῖν	ὠμοφάγοιν	τοῖν	ὠμοφάγοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὠμοφάγος < ὠμ(ός) + -ο- + -φάγος

Επίθετο

ὠμοφάγος, -ος, -ον

1. ωμοφάγος, σαρκοφάγος (για ζώα)

   λέοντες ὠμοφάγοι

2. (σπάνιο, με παθητική σημασία) που τρώγεται ωμός

Συνώνυμα

• ὠμηστής
• ὠμοβόρος
• ὠμόσιτος

Συγγενικά

• ὠμοφαγέω
• ὠμοφαγία

Αναφορές

• Henry Liddell - Robert Scott, A Greek English Lexicon, 7th Edition, 1883, σελίδα 1766