ὠνούμενος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ὠνούμενος	ἡ	ὠνουμένη	τὸ	ὠνούμενον
γενική	τοῦ	ὠνουμένου	τῆς	ὠνουμένης	τοῦ	ὠνουμένου
δοτική	τῷ	ὠνουμένῳ	τῇ	ὠνουμένῃ	τῷ	ὠνουμένῳ
αιτιατική	τὸν	ὠνούμενον	τὴν	ὠνουμένην	τὸ	ὠνούμενον
κλητική ὦ!		ὠνούμενε		ὠνουμένη		ὠνούμενον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ὠνούμενοι	αἱ	ὠνούμεναι	τὰ	ὠνούμενᾰ
γενική	τῶν	ὠνουμένων	τῶν	ὠνουμένων	τῶν	ὠνουμένων
δοτική	τοῖς	ὠνουμένοις	ταῖς	ὠνουμέναις	τοῖς	ὠνουμένοις
αιτιατική	τοὺς	ὠνουμένους	τὰς	ὠνουμένᾱς	τὰ	ὠνούμενᾰ
κλητική ὦ!		ὠνούμενοι		ὠνούμεναι		ὠνούμενᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὠνουμένω	τὼ	ὠνουμένᾱ	τὼ	ὠνουμένω
γεν-δοτ	τοῖν	ὠνουμένοιν	τοῖν	ὠνουμέναιν	τοῖν	ὠνουμένοιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'λυόμενος' όπως «λυόμενος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Μετοχή

ὠνούμενος, -η, -ον

• μετοχή ενεστώτα του ρήματος ὠνέομαι-ὠνοῦμαι