ᾠδοποιός

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ᾠδοποιός	τὸ	ᾠδοποιόν
γενική	τοῦ/τῆς	ᾠδοποιοῦ	τοῦ	ᾠδοποιοῦ
δοτική	τῷ/τῇ	ᾠδοποιῷ	τῷ	ᾠδοποιῷ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ᾠδοποιόν	τὸ	ᾠδοποιόν
κλητική ὦ!		ᾠδοποιέ		ᾠδοποιόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ᾠδοποιοί	τὰ	ᾠδοποιᾰ́
γενική	τῶν	ᾠδοποιῶν	τῶν	ᾠδοποιῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ᾠδοποιοῖς	τοῖς	ᾠδοποιοῖς
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ᾠδοποιούς	τὰ	ᾠδοποιᾰ́
κλητική ὦ!		ᾠδοποιοί		ᾠδοποιᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ᾠδοποιώ	τὼ	ᾠδοποιώ
γεν-δοτ	τοῖν	ᾠδοποιοῖν	τοῖν	ᾠδοποιοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'βοηθός' όπως «βοηθός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ᾠδοποιός < αρχαία ελληνική ᾠδ(ή) + -ο- + -ποιός

Επίθετο

ᾠδοποιός, -ός, -όν (ελληνιστική κοινή)

1. που έχει συνθέσει ᾠδή
2. (και ουσιαστικοποιημένο) (επάγγελμα) ο συνθέτης ᾠδής, άσματος

Πηγές

• ᾠδοποιός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ᾠδοποιός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.