ᾠόν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ᾠόν	τὰ	ᾠᾰ́
γενική	τοῦ	ᾠοῦ	τῶν	ᾠῶν
δοτική	τῷ	ᾠῷ	τοῖς	ᾠοῖς
αιτιατική	τὸ	ᾠόν	τὰ	ᾠᾰ́
κλητική ὦ!		ᾠόν		ᾠᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ᾠώ
γεν-δοτ	τοῖν		ᾠοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'φυτόν' όπως «φυτόν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ᾠόν < ᾠFόν' < πρωτοελληνική *ōyyón < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₂ōwyóm ‎(αβγό) < *h₂éwis ‎(πουλί)

Ουσιαστικό

ᾠόν ουδέτερο

1. αβγό
2. σπόρος φυτών

Συγγενικές λέξεις

• ᾠάριον
• ᾠοειδής
• ᾠοτόκος
• ᾠοτοκέω
• ᾠοτοκία

Πηγές

• ᾠόν - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ᾠόν - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.