ῥ

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

ελληνικό αλφάβητο
ῥ   ῥ Unicode (U+1FE5) ῥ   ῥ   decimal
Α	α		άλφα / ἄλφα		Ν	ν		νι / νῦ
Β	β	ϐ	βήτα / βῆτα		Ξ	ξ		ξι / ξεῖ, ξῖ, ξῦ
Γ	γ		γάμα / γάμμα		Ο	ο		όμικρον / ὂ μικρόν, (οὖ)
Δ	δ		δέλτα		Π	π	ϖ	πι / πεῖ, πῖ
Ε	ε		έψιλον / ἒ ψιλόν, (εἶ)		Ρ	ρ	ϱ	ρο / ῥῶ
Ζ	ζ		ζήτα / ζῆτα		Σ	σ/ς		σίγμα / σῖγμα
Η	η		ήτα / ἦτα		Τ	τ		ταυ / ταῦ
Θ	θ	ϑ	θήτα / θῆτα		Υ	υ		ύψιλον / ὖ ψιλόν, (ὖ)
Ι	ι		γιώτα, ιώτα / ἰῶτα		Φ	φ	ϕ	φι / φεῖ, φῖ
Κ	κ	ϰ	κάπα / κάππα		Χ	χ		χι / χεῖ, χῖ
Λ	λ		λάμδα, λάμντα, λάβδα		Ψ	ψ		ψι / ψεῖ, ψῖ
Μ	μ		μι / μῦ		Ω	ω		ωμέγα / ὦ μέγα, (ὦ)
Παρωχημένα γράμματα
Ϝ	ϝ		δίγαμμα		Ϻ	ϻ		σαν
Ϛ	ϛ		στίγμα		Ϸ	ϸ		σω
Ϡ	ϡ		σαμπί		Ͳ	ͳ		παλαιό σαμπί
Ϙ	ϙ		κόππα		Ϟ	ϟ		μεταγενέστερο κόππα
Ͱ	ͱ		ἧτα (δασυνόμενο)		Ϲ	ϲ		μηνοειδές σίγμα
Ϗ	ϗ		και		Ȣ	ȣ		ου
Ͷ	ͷ		παμφυλιακό δίγαμμα

Ετυμολογία

ῥ < δασεία στο ρ στην αρχή λέξης (η καθολική χρήση πεζών γραμμάτων σταθεροποιείται μετά τον 10ο αιώνα)

Προφορά

ΔΦΑ : /r/ σε οποιαδήποτε θέση στη λέξη, όπως και το ρ

(για την αρχαία προφορά του, δείτε το ρο κεφαλαίο με δασεία Ῥ)

Σύμβολο

ῥ πεζό (κεφαλαίο: Ῥ

• (γράμμα) ρο μικρό με δασεία στην αρχή λέξης που χρησιμοποιήθηκε από γραμματικούς και σχολιαστές αρχαίων κειμένων για την αποτύπωση αρχαίας προφοράς του αρκτικό ρο με δασεία εκφορά

  ↪ αρχαία ελληνική ῥυθμός, ῥοή → δείτε και τη λέξη Ῥ

Σημειώσεις

Η αρχαία προφορά:

• αποτυπώθηκε στη μεταγραφή ελληνικών λέξεων στα λατινικά ⟨ῥ⟩ > ⟨rh⟩ > και σε δάνεια αυτών των λέξεων σε πολλές γλώσσες

  αρχαία ελληνική ῥυθμός > λατινική rhythmus

Για τη χρήση του ρο με δασεία στη μέση μιας λέξης:

• → δείτε και το διπλό ρρ
• σπανίως στη μέση λέξης

  Kühner, Raphael. Blass, Friedrich . Ausführliche Grammatik der Griechischen Sprache. [Αναλυτική γραμματική της ελληνικής γλώσσας] (γερμανικά). Hanover und Leipzig. Hahn. 1890. Hannover (Αννόβερο). Hahnsche Buchhandlung. 1992 @perseus.tufts.edu

  — Nach den Scholien ad Dionys. in Bekkeri An. II. p. 693 setzten die alten Grammatiker (d. h. die Alexandriner) auch in der Mitte eines einfachen Wortes über ρ mit vorangehender Aspirata den Asper und über ρ nach Tenuis den Lenis, als: χῥόνος, ἀφῥός, θῥόνος; Ἀτῤεύς, κάπῤος.

  Κατά τα Σχόλια στον ⌘Διονύσιο του Bekker ⌘ Anecdota, τόμος 2ος, σελ.693, οι αρχαίοι γραμματικοί (δηλαδή οι Αλεξανδρινοί) τοποθετούσαν επίσης στη μέση μιας απλής λέξης ^{ΣτΕ: [όχι σύνθετης]} δασεία πάνω από το ρ μετά από δασέα^{ΣτΕ: [δασέα σύμφωνα όπως /x/ /f/ /θ/)} και ψιλή μετά από ψιλά ^{ΣτΕ: όπως /k/ /p/ /t/}
  χῥόνος, ἀφῥός, θῥόνος
  Ἀτῤεύς, κάπῤος.

  ΣτΕ: Τζάρτζανος, Γραμμ § 4. Τὰ ἄφωνα διαιροῦνται : […] 2) κατὰ τὸ ποιὸν τῆς πνοῆς, ἡ ὁποία τὰ συνοδεύει κατὰ τὴν προφοράν των, εἰς τὰ ψιλὰ (ἤτοι λεπτὰ) κ, π, τ, εἰς τὰ μέσα γ β δ καὶ εἰς τὰ δασέα (ἤτοι παχέα) χ, φ, θ.

  Παραβάλετε τη λατιινική γραφή ονομάτων όπως Crhysippus (Allen, William Sidney. (1968) Vox Graeca, Cambridge University Press, 1987, p.43@books.google)