ῥήτωρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ῥήτωρ	οἱ	ῥήτορες
γενική	τοῦ	ῥήτορος	τῶν	ῥητόρων
δοτική	τῷ	ῥήτορῐ	τοῖς	ῥήτορσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ῥήτορᾰ	τοὺς	ῥήτορᾰς
κλητική ὦ!		ῥῆτορ		ῥήτορες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ῥήτορε
γεν-δοτ	τοῖν		ῥητόροιν
Στον Αριστοφάνη, και θηλυκό.
3η κλίση, Κατηγορία 'κτήτωρ' όπως «κτήτωρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ῥήτωρ < ρίζα ῥη- (όπως ἐρρήθην, αόριστος του λέγομαι) + -τωρ

Ουσιαστικό

ῥήτωρ αρσενικό

1. ρήτορας

   ⮡  οἱ δέκα ῥήτορες (οι δέκα Αττικοί ρήτορες)

2. δάσκαλος ρητορικής

Συγγενικά

• ῥῆμα
• ῥῆσις
• ῥητορικός
• ῥητορεύω
• ῥητός
• ῥήτρα

Πηγές

• ῥήτωρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ῥήτωρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.