θεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

θεῖον < για το Θεϊκό στοιχείο, το ουδέτερο του επιθέτου θεῖος, δηλαδή το θεῖον, για το θειάφι πιθανόν το ρήμα θύω (καπνίζω) ή το ουσιαστικο (το) θῦος (θυμίαμα) αλλά χωρίς βεβαιότητα

Ουσιαστικό

θεῖον

1. το θεϊκο στοιχείο, το σχετικό με τη θεϊκή βούληση, η θεϊκή φύση, η θεϊκή πράξη

   τά θεία, τον πλυθυντικό: η θρησκεία, η ιερότητα, η πρόνοια του Θεού ή οι αποφάσεις του

2. θειάφι (επειδή ίσως το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες)

Κλιτικός τύπος επιθέτου

θεῖον

1. ο θεῖος στην αιτιακή ενικού
2. το ουδέτερο του θεῖος, το θεῖον στην ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού

Κλιτικός τύπος ουσιαστικού

θεῖον

• ο θεῖος, δηλαδή ο αδελφός του πατέρα, στην αιτιατική ενικού

θεῖος