ἀκταῖος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἀκταῖος	ἡ	ἀκταίᾱ & ἀκταῖος	τὸ	ἀκταῖον
γενική	τοῦ	ἀκταίου	τῆς	ἀκταίᾱς & ἀκταίου	τοῦ	ἀκταίου
δοτική	τῷ	ἀκταίῳ	τῇ	ἀκταίᾳ & ἀκταίῳ	τῷ	ἀκταίῳ
αιτιατική	τὸν	ἀκταῖον	τὴν	ἀκταίᾱν & ἀκταῖον	τὸ	ἀκταῖον
κλητική ὦ!		ἀκταῖε		ἀκταίᾱ & ἀκταῖε		ἀκταῖον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἀκταῖοι	αἱ	ἀκταῖαι & ἀκταῖοι	τὰ	ἀκταῖᾰ
γενική	τῶν	ἀκταίων	τῶν	ἀκταίων & ἀκταίων	τῶν	ἀκταίων
δοτική	τοῖς	ἀκταίοις	ταῖς	ἀκταίαις & ἀκταίοις	τοῖς	ἀκταίοις
αιτιατική	τοὺς	ἀκταίους	τὰς	ἀκταίᾱς & ἀκταίους	τὰ	ἀκταῖᾰ
κλητική ὦ!		ἀκταῖοι		ἀκταῖαι & ἀκταῖοι		ἀκταῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀκταίω	τὼ	ἀκταίᾱ & ἀκταίω	τὼ	ἀκταίω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀκταίοιν	τοῖν	ἀκταίαιν & ἀκταίοιν	τοῖν	ἀκταίοιν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ος, λιγότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'δίκαιος' όπως «γυναικεῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀκταῖος < ἀκτή + -αῖος

Επίθετο

ἀκταῖος, -α, -ον

1. παραλιακός
2. (ουσιαστικοποιημένο) Ἀκταία / ἀκταία (γῆ):
   1. η παραλία, η ακτή
   2. παλαιά ονομασία της Αττικής

Συγγενικά

• νέα ελληνική: ακταιωρός

Πηγές

• ἀκταῖος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀκταῖος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.