ἐκδοχή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἐκδοχή	αἱ	ἐκδοχαί
γενική	τῆς	ἐκδοχῆς	τῶν	ἐκδοχῶν
δοτική	τῇ	ἐκδοχῇ	ταῖς	ἐκδοχαῖς
αιτιατική	τὴν	ἐκδοχήν	τὰς	ἐκδοχᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἐκδοχή		ἐκδοχαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐκδοχᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἐκδοχαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐκδοχή, ήδη τον 6ο/5ο αιώνα < ἐκδέχομαι < ἐκ- + δέχομαι

Ουσιαστικό

ἐκδοχή θηλυκό

1. αποδοχή, παραλαβή κάποιου πράγματος από κάποιον άλλο, διαδοχή
2. προσδοκία

Συγγενικά

• ἐκδόχιον
• παρεκδοχή
• παρεκδοχικῶς
• συνεκδοχή
• συνεκδοχικός
• ὑδρεκδοχεῖον

→ και δείτε τη λέξη δέχομαι

Πηγές

• ἐκδοχή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐκδοχή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.