πηνίον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πηνίον	τὰ	πηνίᾰ
γενική	τοῦ	πηνίου	τῶν	πηνίων
δοτική	τῷ	πηνίῳ	τοῖς	πηνίοις
αιτιατική	τὸ	πηνίον	τὰ	πηνίᾰ
κλητική ὦ!		πηνίον		πηνίᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πηνίω
γεν-δοτ	τοῖν		πηνίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πηνίον < πήν(η) + υποκοριστικό επίθημα -ίον ή πῆνος (μίτος, μασούρι) άγνωστης ετυμολογίας

Ουσιαστικό

πηνίον ουδέτερο

1. το αδράχτι, κουβαρίστρα

   <πηνίον>· [πανούκλιον. ἢ] ἄτρακτος, εἰς ὃν εἱλεῖται ἡ κρόκη (⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Π)

2. στολίδι σε γλυκίσματα

Άλλες μορφές

• πᾱνίον (δωρικός τύπος )

Συγγενικά

• πηνίζομαι
• πήνισμα

→ και δείτε τη λέξη πήνη

Πηγές

• πηνίον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πηνίον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.