σφαγεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	σφαγεῖον	τὰ	σφαγεῖᾰ
γενική	τοῦ	σφαγείου	τῶν	σφαγείων
δοτική	τῷ	σφαγείῳ	τοῖς	σφαγείοις
αιτιατική	τὸ	σφαγεῖον	τὰ	σφαγεῖᾰ
κλητική ὦ!		σφαγεῖον		σφαγεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σφαγείω
γεν-δοτ	τοῖν		σφαγείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σφαγεῖον < σφάζω

Ουσιαστικό

σφαγεῖον, -ου ουδέτερο

1. αγγείο που χρησίμευε για τη συλλογή του αίματος του ζώου που προσφερόταν σε θυσίες

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἠλέκτρα, στίχ. 800 (800-802)

   οἱ μὲν σφαγεῖον ἔφερον, οἱ δ᾽ ἦιρον κανᾶ, | ἄλλοι δὲ πῦρ ἀνῆπτον ἀμφί τ᾽ ἐσχάραις | λέβητας ὤρθουν· πᾶσα δ᾽ ἐκτύπει στέγη.

   Δοχείο έφερναν για το αίμα απ᾽ τα σφαχτάρια, άλλοι κουβάλαγαν πανέρια, | κι άλλοι άναβαν τους βωμούς και | τα λεβέτια έστηναν, κι αντηχούσε όλο το σπίτι.

   Μετάφραση (1988): Τάσος Ρούσσος, Αθήνα: Ακαδημία Αθηνών @greek‑language.gr

2. το ζώο που προσφέρθηκε ως θυσία

   ≈ συνώνυμα: σφάγιον

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη σφάζω

Πηγές

• σφαγεῖον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σφαγεῖον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.