διακόρευσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διακόρευσῐς	αἱ	διακορεύσεις
γενική	τῆς	διακορεύσεως	τῶν	διακορεύσεων
δοτική	τῇ	διακορεύσει	ταῖς	διακορεύσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διακόρευσῐν	τὰς	διακορεύσεις
κλητική ὦ!		διακόρευσῐ		διακορεύσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διακορεύσει
γεν-δοτ	τοῖν		διακορευσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διακόρευσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική διακορεύ(ω) + -σις

Ουσιαστικό

διακόρευσις, -εως θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η διακόρευση

  άλλες μορφές: διακόρησις

Πηγές

• διακόρευσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.