μαντίλα

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	μαντίλα	οι	μαντίλες
γενική	της	μαντίλας	των	μαντιλών
αιτιατική	τη	μαντίλα	τις	μαντίλες
κλητική		μαντίλα		μαντίλες
Κατηγορία όπως «σοφία» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μαντίλα < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική μαντίλα . μαντήλα < μαντίλ(ι) + μεγεθυντικό επίθημα -α

Προφορά

ΔΦΑ : /manˈdi.la/ & /maˈdi.la/

τυπογραφικός συλλαβισμός : μα‐ντί‐λα

Ουσιαστικό

μαντίλα θηλυκό

1. (ενδυμασία) τριγωνικού ή άλλου σχήματος μεγάλο μαντίλι για να καλύπτει η γυναίκα το κεφάλι και το λαιμό της

   ※  Κοσμηματοπωλεία, παλαιοπωλεία, υφασματοπωλεία, μαγαζιά που πουλούσαν πολύχρωμες μαντίλες, άλλα με δερμάτινα ρούχα και τζιν, με διακοσμητικά πήλινα πιάτα τοίχου, με πλεχτές τσάντες, χριστιανικές εικόνες, γκραβούρες με τοπία της Πόλης, τάβλια, πολύχρωμες λάμπες, πολυελαίους και φανάρια· υπήρχαν και καφενεία, ζαχαροπλαστεία με μπακλαβαδάκια, τουλούμπες, σεκέρ παρέ, κανταΐφια, κόκκους καφέ και λουκούμια με ροδέλαιο. Όλα τα καλά του κόσμου.

   (Χρύσα Σπυροπούλου (2015). Το μυστήριο της Κωνσταντινούπολης. Ελλάδα: Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN: 9789600358797, @google.books)

2. (ισλαμισμός) η ισλαμική μαντίλα που επιβάλλεται στις γυναίκες να φορούν για θρησκευτικούς λόγους
3. το πετσί που κρέμεται από το λαιμό του βοδιού

Συγγενικά

• μαυρομαντίλα
• ψωμομαντίλα
• → και δείτε τη λέξη μαντίλι

Μεταφράσεις

    μαντίλα

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ουσιαστικό

μαντίλα θηλυκό

• άλλη γραφή του μαντήλα

Πηγές

• μαντιλ- -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].