χορδή

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	χορδή	οι	χορδές
γενική	της	χορδής	των	χορδών
αιτιατική	τη	χορδή	τις	χορδές
κλητική		χορδή		χορδές
Κατηγορία όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

χορδές κιθάρας

Μαντζουριανός τοξότης που τεντώνει τη χορδή, 18ος αι.

Ετυμολογία

χορδή < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική χορδή

• για σύγχρονους όρους < λόγιο ενδογενές δάνειο: σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική corde < λατινική corda < αρχαία ελληνική χορδή

Ουσιαστικό

χορδή θηλυκό

1. σώμα με μορφή νήματος, από έντερο ή τένοντα ζώου ή μέταλλο, που τεντώνεται πάνω σε ηχείο μουσικού οργάνου και, όταν πάλλεται, παράγει ήχο: οι χορδές της κιθάρας
2. η νευρά τόξου, δηλαδή το ελαστικό μέρος ενός όπλου με το οποίο εκτοξεύονται βέλη ή πέτρες (στη σφενδόνη) και που κατασκευαζόταν από έντερο ή νεύρο -τένοντα ζώου

Συνώνυμα

• τέλι

Συγγενικά

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Μεταφράσεις

    χορδή

αγγλικά : string (en) γαλλικά : corde (fr) γερμανικά : Saite (de) πολωνικά : struna (pl)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	χορδή	αἱ	χορδαί
γενική	τῆς	χορδῆς	τῶν	χορδῶν
δοτική	τῇ	χορδῇ	ταῖς	χορδαῖς
αιτιατική	τὴν	χορδήν	τὰς	χορδᾱ́ς
κλητική ὦ!		χορδή		χορδαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		χορδᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		χορδαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

χορδή < ... → λείπει η ετυμολογία

Η εναλλακτική υπόθεση πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵʰer- (ποθώ, λαχταρώ), δεν εξηγεί το οδοντικό σύμφωνο δ.

Ουσιαστικό

χορδή θηλυκό

1. το έντερο
2. η χορδή μουσικού οργάνου (η οποία συχνά ήταν ειδικά επεξεργασμένο τμήμα του εντέρου ενός ζώου)
3. το λουκάνικο

Συγγενικά

• χορδεύω
• χόρδευμα
• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• χορδή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• χορδή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.