ἐνωμοτάρχης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἐνωμοτάρχης	οἱ	ἐνωμοτάρχαι
γενική	τοῦ	ἐνωμοτάρχου	τῶν	ἐνωμοταρχῶν
δοτική	τῷ	ἐνωμοτάρχῃ	τοῖς	ἐνωμοτάρχαις
αιτιατική	τὸν	ἐνωμοτάρχην	τοὺς	ἐνωμοτάρχᾱς
κλητική ὦ!		ἐνωμοτάρχᾰ		ἐνωμοτάρχαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐνωμοτάρχᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἐνωμοτάρχαιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐνωμοτάρχης < ἐνωμοτία (< ἐνώμοτος < ὄμνυμι) + -άρχης (< ἄρχω)

Ουσιαστικό

ἐνωμοτάρχης

• (στρατιωτικός βαθμός) επικεφαλής / διοικητής ἐνωμοτίας

Άλλες μορφές

• ἐνωμόταρχος

Πηγές

• ἐνωμοτάρχης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐνωμοτάρχης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.