ὄρνεον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ὄρνεον	τὰ	ὄρνεᾰ
γενική	τοῦ	ὀρνέου	τῶν	ὀρνέων
δοτική	τῷ	ὀρνέῳ	τοῖς	ὀρνέοις
αιτιατική	τὸ	ὄρνεον	τὰ	ὄρνεᾰ
κλητική ὦ!		ὄρνεον		ὄρνεᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὀρνέω
γεν-δοτ	τοῖν		ὀρνέοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὄρνεον < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₂oren / *h₃eren (αετός, μεγάλο πουλί)

Ουσιαστικό

ὄρνεον ουδέτερο

1. (πτηνά) πουλί

   ※  2ος κε αιώνας ⌘ Λουκιανός, 7, 1 Μυίας ἐγκώμιον @wikisource @scaife.perseus

   Η μυῖα ἔστι μὲν οὐ τὸ σμικροτάτον τῶν ὀρνέων, ὅσον ἐμπίσι καὶ κώνωψι καὶ τοῖς ἔτι λεπτοτέροις παραβάλλειν, ἀλλὰ τοσοῦτον ἐκείνων μεγέθει προὔχει ὅσον αὐτὴ μελίττης ἀπολείπεται.

2. → δείτε  τον πληθυντικό: τὰ ὄρνεα: αγορά πουλιών

Άλλες μορφές

• ὄρνις

Απόγονοι

ὄρνεον (αρχαία ελληνικά)

⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: ὄρνεον

⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: ὄρνιο(ν)

⇒ νέα ελληνικά: όρνιο

⇘ καθαρεύουσα: ὄρνεον

⇘ νέα ελληνικά: όρνεο

Πηγές

• ὄρνεον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὄρνεον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.