κουρκούτι

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	το	κουρκούτι	τα	κουρκούτια
γενική	του	κουρκουτιού	των	κουρκουτιών
αιτιατική	το	κουρκούτι	τα	κουρκούτια
κλητική		κουρκούτι		κουρκούτια
Οι καταλήξεις -ιού, -ια, -ιών προφέρονται με συνίζηση.
Κατηγορία όπως «τραγούδι» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Λεπτόρρευστο κουρκούτι

Ετυμολογία

κουρκούτι < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική κουρκούτιν, άγνωστης ετυμολογίας. Υπόθεση σύνδεση με το τουρκικό kükürt (θειάφι) λόγω ομοιότητας χρώματος.

Προφορά

ΔΦΑ : /kuɾˈku.ti/

τυπογραφικός συλλαβισμός : κουρ‐κού‐τι

Ουσιαστικό

κουρκούτι ουδέτερο

1. (γαστρονομία) αλεύρι βρασμένο σε νερό
2. γενικός όρος για νερό ανακατεμένο με αλεύρι και άλλα υλικά για επάλειψη τροφών πριν το μαγείρεμα

Άλλες μορφές

• κουρκούτη (θηλυκό, δημοτική)

Εκφράσεις

• γίνομαι κουρκούτι / το μυαλό μου έγινε κουρκούτι: ζαλίζομαι από την πολύωρη πνευματική εργασία

Παροιμίες

• καμαρώνει το κουρκούτι και γυρεύει πρόβειο γάλα

Συνώνυμα

• αλευριά
• χυλός

Συγγενικά

• κουρκούτης (αρσενικό), κουρκούτα (θηλυκό)
• κουρκουτιάζω
• κουρκουτιασμένος

Δείτε επίσης

διαφορετικού ετύμου:

• κούρκος (σλαβικής προέλευσης)

διαλεκτικά, σημασία: ανακατεύω

• κουρκουτερά
• κουρκουτεύω

διαλεκτικό, σημασία: σαύρα

• κουρκουτάς

Μεταφράσεις

    κουρκούτι

αγγλικά : batter (en)

Πηγές

• κουρκούτι - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)
• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .