μετοχέτευσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μετοχέτευσῐς	αἱ	μετοχετεύσεις
γενική	τῆς	μετοχετεύσεως	τῶν	μετοχετεύσεων
δοτική	τῇ	μετοχετεύσει	ταῖς	μετοχετεύσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μετοχέτευσῐν	τὰς	μετοχετεύσεις
κλητική ὦ!		μετοχέτευσῐ		μετοχετεύσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μετοχετεύσει
γεν-δοτ	τοῖν		μετοχετευσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μετοχέτευσις < μετοχετεύ(ω) + -σις

Ουσιαστικό

μετοχέτευσις θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) μετοχέτευση

  ※  ἡ ἐς τὸ ἔντερον τῶν ὑγρῶν μετοχέτευσις (Ἀρεταῖος, Περὶ αἰτίων καὶ σημείων ὀξέων παθῶν, 2.5 περὶ Χολέρης

  ≠ αντώνυμα: ἀντίσπασις

Συγγενικά

• ἀποχέτευσις
• ἐξοχέτευσις
• ἐποχέτευσις
• παροχέτευσις
• → και δείτε τις λέξεις μετοχετεύω, ὀχετός και ὀχέω

Πηγές

• μετοχέτευσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.