ἀναμφίλογος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ ἀναμφίλογος	τὸ ἀναμφίλογον	οἱ, αἱ ἀναμφίλογοι	τὰ ἀναμφίλογα
Γενική	τοῦ, τῆς ἀναμφιλόγου	τοῦ ἀναμφιλόγου	τῶν ἀναμφιλόγων	τῶν ἀναμφιλόγων
Δοτική	τῷ, τῇ ἀναμφιλόγῳ	τῷ ἀναμφιλόγῳ	τοῖς, ταῖς ἀναμφιλόγοις	τοῖς ἀναμφιλόγοις
Αιτιατική	τὸν, τὴν ἀναμφίλογον	τὸ ἀναμφίλογον	τοὺς, τὰς ἀναμφιλόγους	τὰ ἀναμφίλογα
Κλητική	ἀναμφίλογε	ἀναμφίλογον	ἀναμφίλογοι	ἀναμφίλογα
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			ἀναμφιλόγω
Γενική-Δοτική			ἀναμφιλόγοιν

Ετυμολογία

ἀναμφίλογος < ἀν- στερητικό + ἀμφίλογος

Επίθετο

ἀναμφίλογος -ος -ον

• που δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει σχετικά μ' αυτόν, μη αμφισβητούμενος, αναντίρρητος, αδιαφιλονίκητος

Συνώνυμα

• ἀναμφίλεκτος
• ἀναμφίβολος

Αντώνυμα

• ἀμφίλογος

Συγγενικά

• ἀναμφιλόγως