Κέκρωψ

Δείτε επίσης : Κέρκωψ

Νέα ελληνικά (el)

Κύριο όνομα

Κέκρωψ αρσενικό

(σπάνιο) ανορθόγραφος τύπος του Κέκροψ, ενδεχομένως από την εγγύτητα με τη λέξη κερκώπη^[1]
※ […] Pausanias' Atticis, his verbis. Ἀκταῖον λέγουσιν ἐν τῇ [νῦν] Ἀττικῇ βασιλεῦσαι πρῶτον. ἀποθανόντος δὲ Ἀκταίου Κέκρωψ ἐκδέχεται τὸν [sic] ἀρχὴν θυγατρὶ συνοικῶν Ἀκταίου^[2]
Q. Horatius Flaccus, Ex fide, atque auctoritate decem librorum manu scriptorum, επιμέλεια: Dionysius Lambinus [= Denis Lambin], τόμ. 1, Βενετία 1565, σ. 128.

※ (*) ἐν Ἀθήναις πρῶτος Κέκρωψ μίαν ἑνὶ ἔζευξεν (Ἀθήναιος, ΙΓ΄.)^[3]
Νικόλαος Παππαδούκας, Ο Σόλων. Αρχαίον ελληνικόν δίκαιον (Ερμούπολη: Εκ της Τυπογρ. Γ. Μελιστάγους Μακεδόνος, 1844, σ. 197.

※ Ὁ Κέκρωψ θεωρεῖται ὡς ὁ συστάτης τῶν ἐν τῇ Ἀττικῇ δώδεκα δήμων
Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής, Τα Ελληνικά, ήτοι περιγραφή γεωγραφική, ιστορική, αρχαιολογική και στατιστική της αρχαίας και νέας Ελλάδος, τόμ. Α΄ (Αθήνα: Εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου, 1853), σ. 88.

※ Σινέ Κέκρωψ. Βασιλέως Κωνσταντίνου 104, Κορωπί.
Flix.gr· πρόσβαση: 20-10-10.

※ Ρυμουλκά. […] Ρ/Κ ΚΕΚΡΩΨ [επωνυμία σκάφους]
Επίσημος ιστότοπος του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού hellenicnavy.gr· πρόσβαση: 20-10-10.

Αναφορές

↑ Έχει παρατηρηθεί, με βάση τη σημασία που είχε το τζιτζίκι (κερκώπη) ως σύμβολο της αυτοχθονίας των Αθηναίων, των οποίων γενάρχης θεωρείτο ο Κέκροψ. Βλ. Christos Tsagalis, Inscribing Sorrow: Fourth-century Attic Funerary Epigrams. Trends in Classics (Βερολίνο & Νέα Υόρκη: De Gruyter, 2008, ISBN 978-3-11-020132-1), σ. 120. «To the familiar function of the cicada as a symbol of Athenian autochthony, [E. Kerr] Borthwick has added the similarity between the metathesized words Κέκρωψ and κερκώπη». Στο Google books· πρόσβαση: 2021-10-10.
↑ Πρβ. Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις (Λειψία: Teubner, 1903), 1, Αττικά, 2.6: «Ἀκταῖον λέγουσιν ἐν τῇ νῦν Ἀττικῇ βασιλεῦσαι πρῶτον· ἀποθανόντος δὲ Ἀκταίου Κέκροψ ἐκδέχεται τὴν ἀρχὴν θυγατρὶ συνοικῶν Ἀκταίου».
↑ Πρβ. Αθήναιου, Δειπνοσοφισταί, ιγ΄: «ἐν δὲ Ἀθήναις πρῶτος Κέκροψ μίαν ἑνὶ ἔζευξεν».

[1] Έχει παρατηρηθεί, με βάση τη σημασία που είχε το τζιτζίκι (κερκώπη) ως σύμβολο της αυτοχθονίας των Αθηναίων, των οποίων γενάρχης θεωρείτο ο Κέκροψ. Βλ. Christos Tsagalis, Inscribing Sorrow: Fourth-century Attic Funerary Epigrams. Trends in Classics (Βερολίνο & Νέα Υόρκη: De Gruyter, 2008, ISBN 978-3-11-020132-1), σ. 120. «To the familiar function of the cicada as a symbol of Athenian autochthony, [E. Kerr] Borthwick has added the similarity between the metathesized words Κέκρωψ and κερκώπη». Στο Google books· πρόσβαση: 2021-10-10.

[2] Πρβ. Παυσανίου, Ελλάδος περιήγησις (Λειψία: Teubner, 1903), 1, Αττικά, 2.6: «Ἀκταῖον λέγουσιν ἐν τῇ νῦν Ἀττικῇ βασιλεῦσαι πρῶτον· ἀποθανόντος δὲ Ἀκταίου Κέκροψ ἐκδέχεται τὴν ἀρχὴν θυγατρὶ συνοικῶν Ἀκταίου».

[3] Πρβ. Αθήναιου, Δειπνοσοφισταί, ιγ΄: «ἐν δὲ Ἀθήναις πρῶτος Κέκροψ μίαν ἑνὶ ἔζευξεν».

[1]

[2]

[3]