μεσούντος

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

μεσούντος < μεσοῦντος, γενική πτώση του ενικού αριθμού του αρσενικού (μεσῶν) και ουδέτερου (μεσοῦν) της συνηρημένης αρχαίας μετοχής μεσῶν (ρήμα μεσόω). Στα νέα ελληνικά επέζησαν εκφράσεις με τη γενική απόλυτο

Προφορά

ΔΦΑ : /meˈsun.dos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : με‐σού‐ντος

παλιότερος συλλαβισμός : με‐σούν‐τος

Κλιτικός τύπος μετοχής

μεσούντος

• μονοτονική γραφή της λέξης μεσοῦντος: (λόγιο) (+ γενική ουδέτερου ουσιαστικού, συχνά αρχαιοπρεπούς) όντας στη μέση μιας διαδικασίας ή χρονικής περιόδου.

  μεσούντος του καλοκαιριού, του θέρους, του πολέμου, του γεγονότος