καινοτόμος

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

καινοτόμος < αρχαία ελληνική < καινός + τομ- (τέμνω, τομή)

Επίθετο

καινοτόμος, -α/-ος, -ο αρσενικό

1. που καινοτομεί, που εισάγει μια καινοτομία, νεωτεριστικός

   καινοτόμες μεταρρυθμίσεις

Ουσιαστικό

καινοτόμος αρσενικό

1. νεωτεριστής, μεταρρυθμιστής

μερική συνωνυμία

• εναλλακτικός

Μεταφράσεις

    καινοτόμος