κλέος

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

κλέος < αρχαία ελληνική κλέος, συγγενές με τα ρήματα κλέω (μιλώ για κάποιον, τον δοξάζω) και κλύω (ακούω)

Ουσιαστικό

κλέος ουδέτερο

1. η δόξα

   Ένας ήρωας κερδίζει κλέος με την επίτευξη σπουδαίων κατορθωμάτων και συχνά μέσω του ένδοξου θανάτου του.

Συγγενικά

• -κλῆς επίθημα ονόματος που δείχνει ότι ο κάτοχός του έχει κλέος - δόξα (και στα νέα ελληνικά -κλής)

Μεταφράσεις

    κλέος

→ δείτε τη λέξη δόξα