βιλλάτος

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

βιλλάτος < ελληνιστική κοινή βίλλος (ανδρικό γεννητικό όργανο) + -άτος

Επίθετο

βιλλάτος

• (επιτατικό επίθετο) που έχει μεγάλο πέος

  ※  14ος/15ος αιώνας Σπανός ή Ακολουθία του ανοσίου τραγογένη Σπανού του ουρίου και εξουρίου..., ανωνύμου, Συναξάριον, στίχ. 359 (356-360) @georgakas.lit.auth.gr

  Καὶ τοῦτο ποιήσαντες ἐποίησαν βασιλέα παγκάκι-
  στον οὔριόν τινα, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ἐξούριον, οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ
  καὶ ξυγγόκωλον καὶ, συνελόντι φάναι, σκατοπρόσωπον, ἔτι
  δὲ ἀντζάτον, κωλάτον, βιλλάτον, χεσάτον, φασάτον, ἀναχε-
  σομούσουδον καὶ φασκελάτον.

  Hans Eideneier (επιμ.), Σπανός [Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη, ΔΠ 55], Ερμής, Αθήνα 1990.

Συγγενικά

• βιλλήθρα
• βίλλος

Κλιτικοί τύποι

• βιλλάτον (αιτιατική ενικού αρσενικού γένους)

Δείτε επίσης

• στα νέα ελληνικά: βιλλαράς (ιδιωματικό)

Πηγές

• βιλλάτος -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 
• σελ.118, Τόμος 4 - Κριαράς, Εμμανουήλ. Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Τόμοι Α'-ΙΗ'. (Τόμοι ΙΕ'-ΙΗ' επιμ. Ιωάννης Ν. Καζάζης) πολυτονικό σύστημα: τόμοι 1-5, μεταγραφή σε μονοτονικό: τόμοι 6-τέλος], pdf.Βιβλιογραφία.  Άπαντα Εμμανουήλ Κριαρά στην Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. 
• Δημώδης Γραμματεία στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2015. Από τον Διγενή Ακρίτη (12ος αιώνας) έως την πτώση της Κρήτης (1669)