πυρακτόω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

πυρακτόω < πῦρ και ἄγω

Ρήμα

πυρακτόω-πυρακτῶ και πυρακτέω

1. πυρακτώνω, καίω κάτι περιστρέφοντάς το πάνω από τις φλόγες, το καθιστώ διάπυρο (ξύλο, μέταλλο κ.λπ.)

   • ἐγώ δ' ἐθόωσα παραστὰς ἄκρον, ἄφαρ δὲ λαβών ἐπυράκτεον ἐν πυρὶ κηλέῳ : ἐγὼ στὴν ἄκρη τὸ μυτώνω, καὶ σὰν τὸ καλοπύρωσα μὲ τῆς φωτιᾶς τὴ φλόγα (Οδύσσεια, ι΄, 328, απόδοση Εφταλιώτης)
   • αἰγίδα περὶ τῇ χειρὶ ἔχοντες ἢ πεπυρακτωμένον ἀκόντιον (κρατώντας ασπίδα και πυρακτωμένο ακόντιο)

2. δημιουργώ πυρσό