ἄγω

Δείτε επίσης : άγω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Αρχικοί χρόνοι	Ενεργητική φωνή	Μέση-Παθητική φωνή
Ενεστώτας	ἄγω	ἄγομαι
Παρατατικός	ἦγον	ἠγόμην
Μέλλοντας	ἄξω	ἄξομαι & ἀχθήσομαι
Αόριστος	ἦξα, ἤγαγον	ἠξάμην & ἤχθην
Παρακείμενος	ἦχα, ἀγήοχα	ἦγμαι
Υπερσυντέλικος	ἤχειν, ἀγηόχειν	ἤγμην
Συντελεσμένος Μέλλοντας

Ετυμολογία

ἄγω < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *h₂eǵ- (ἄγω). Συγγενές με τα (σανσκριτικά) अजति (ájati, οδηγώ), (παλαιοαρμενικά) ածեմ (acem, μεταφέρω), (λατινικά) ago, (αρχαία σκανδιναβικά) aka (οδηγώ)

Ρήμα

ἄγω, μέσο-παθητικό ἄγομαι

1. οδηγώ
2. προχωρώ
3. απάγω, αιχμαλωτίζω
4. μεταφέρω κάτι
5. προκαλώ
6. ανατρέφω
7. διατηρώ
8. ζυγίζω, έχω ένα συγκεκριμένο βάρος

Εκφράσεις

• ἄγω εἰς δίκην: κατηγορώ κάποιον και τον πάω σε δίκη
• ἄγω ἑορτήν: γιορτάζω μια γιορτή
• ἄγω καὶ φέρω: λεηλατώ ολοκληρωτικά μια περιοχή, παίρνω λάφυρα και αιχμαλώτους

Συνώνυμα

• ἀγινέω (εκτεταμένος τύπος)

Συγγενικές λέξεις

• ἀγωγή
• ἀγωγός
• ἀγών
• ἀγός
• ἄκτωρ
• ἀγωνία

Σύνθετα

• ἀνάγω
• ἀπάγω
• διάγω
• εἰσάγω
• ἐνάγω
• ἐξάγω
• κατάγω
• μετάγω
• περιάγω
• προάγω
• προσάγω
• συνάγω

Κλίση

    Κλίση

Ενεργητικός Ενεστώτας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἄγω ἄγω ἄγοιμι - σύ ἄγεις ἄγῃς ἄγοις ἄγε οὖτος ἄγει ἄγῃ ἄγοι ἀγέτω ἡμεῖς ἄγομεν ἄγωμεν ἄγοιμεν - ὑμεῖς ἄγετε ἄγητε ἄγοιτε ἄγετε οὗτοι ἄγουσι(ν) ἄγωσι(ν) ἄγοιεν ἀγόντων / ἀγέτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἄγειν ἄγων ἄγουσα ἄγον Ενεργητικός Παρατατικός προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἦγον - - - σύ ἦγες - - - οὖτος ἦγε - - - ἡμεῖς ἤγομεν - - - ὑμεῖς ἤγετε - - - οὗτοι ἦγον - - - Ενεργητικός Μέλλοντας προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἄξω - ἄξοιμι - σύ ἄξεις - ἄξοις - οὖτος ἄξει - ἄξοι - ἡμεῖς ἄξομεν - ἄξοιμεν - ὑμεῖς ἄξετε - ἄξοιτε - οὗτοι ἄξουσι(ν) - ἄξοιεν - ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἄξειν ἄξων ἄξουσα ἄξον Ενεργητικός Αόριστος α' προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἦξα ἄξω ἄξαιμι - σύ ἦξας ἄξῃς ἄξαις / ἄξειας ἄξον οὖτος ἦξε ἄξῃ ἄξαι / ἄξειεν ἀξάτω ἡμεῖς ἤξαμεν ἄξωμεν ἄξαιμεν - ὑμεῖς ἤξατε ἄξητε ἄξαιτε ἄξατε οὗτοι ἦξαν ἄξωσι(ν) ἄξαιεν / ἄξειαν ἀξάντων / ἀξάτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἄξαι ἄξας ἄξασα ἄξαν Ενεργητικός Αόριστος β' προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἤγαγον ἀγάγω ἀγάγοιμι - σύ ἤγαγες ἀγάγῃς ἀγάγοις ἄγαγε οὖτος ἤγαγε ἀγάγῃ ἀγάγοι ἀγαγέτω ἡμεῖς ἠγάγομεν ἀγάγωμεν ἀγάγοιμεν - ὑμεῖς ἠγάγετε ἀγάγητε ἀγάγοιτε ἀγάγετε οὗτοι ἤγαγον ἀγάγωσι(ν) ἀγάγοιεν ἀγαγόντων / ἀγαγέτωσαν ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἀγαγεῖν ἀγαγών ἀγαγοῦσα ἀγαγόν Ενεργητικός Παρακείμενος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἦχα ἤχω / ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός ὦ ἤχοιμι / ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός εἴην - σύ ἦχας ἤχῃς / ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός ᾖς ἤχοις / ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός εἴης ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός ἴσθι οὗτος ἦχε ἤχῃ / ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός ᾖ ἤχοι / ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός εἴης ἠχώς, ἠχυῖα, ἠχός ἔστω ἡμεῖς ἤχαμεν ἤχωμεν / ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα ὦμεν ἤχοιμεν / ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα εἴημεν/εἶμεν - ὑμεῖς ἤχατε ἤχητε / ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα ἦτε ἤχοιτε / ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα εἴητε/εἶτε ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα ἔστε οὗτοι ἤχασι(ν) ἤχωσι(ν) / ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα ὦσι(ν) ἤχοιεν / ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα εἴησαν/εἶεν ἠχότες, ἠχυῖαι, ἠχότα ἔστων ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἠχέναι ἠχώς ἠχυῖα ἠχός Ενεργητικός Παρακείμενος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἀγήοχα ἀγηόχω / ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός ὦ ἀγηόχοιμι / ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός εἴην - σύ ἀγήοχας ἀγηόχῃς / ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός ᾖς ἀγηόχοις / ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός εἴης ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός ἴσθι οὗτος ἀγήοχε ἀγηόχῃ / ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός ᾖ ἀγηόχοι / ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός εἴης ἀγηοχώς, ἀγηοχυῖα, ἀγηοχός ἔστω ἡμεῖς ἀγηόχαμεν ἀγηόχωμεν / ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα ὦμεν ἀγηόχοιμεν / ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα εἴημεν/εἶμεν - ὑμεῖς ἀγηόχατε ἀγηόχητε / ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα ἦτε ἀγηόχοιτε / ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα εἴητε/εἶτε ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα ἔστε οὗτοι ἀγηόχασι(ν) ἀγηόχωσι(ν) / ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα ὦσι(ν) ἀγηόχοιεν / ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα εἴησαν/εἶεν ἀγηοχότες, ἀγηοχυῖαι, ἀγηοχότα ἔστων ονοματικοί τύποι απαρέμφατο μετοχή ἀγηοχέναι ἀγηοχώς ἀγηοχυῖα ἀγηοχός Ενεργητικός Υπερσυντέλικος προσωπικές εγκλίσεις οριστική υποτακτική ευκτική προστακτική ἐγώ ἀγηόχειν - - - σύ ἀγηόχεις - - - οὖτος ἀγηόχει - - - ἡμεῖς ἀγηόχεμεν - - - ὑμεῖς ἀγηόχετε - - - οὗτοι ἀγηόχεσαν - - -