ὤψ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ωπ-
ονομαστική	ἡ	ὤψ	αἱ	ὦπες
γενική	τῆς	ὠπός	τῶν	ὠπῶν
δοτική	τῇ	ὠπῐ́	ταῖς	ὠψῐ́(ν)
αιτιατική	τὴν	ὦπᾰ	τὰς	ὦπᾰς
κλητική ὦ!		ὤψ		ὦπες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὦπε
γεν-δοτ	τοῖν		ὠποῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'γύψ' όπως «γύψ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὤψ < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₃okʷ- / *h₃ekʷ- (αυτό όπου βρίσκονται τα μάτια). Συγγενή: γερμανική Auge, σουηδική öga, λατινική oculus και λιθουανική akìs → και δείτε τη λέξη ὄψ

Ουσιαστικό

ὤψ, ὠπός θηλυκό (σπάνια αρσενικό)

1. (μόνο στην αιτιατική ενικού στη φράση «εἰς ὦπα»: κατά πρόσωπο ή κατά την όψιν) το πρόσωπο, η όψη

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 3 (Γ. Ὅρκοι. Τειχοσκοπία. Ἀλεξάνδρου καὶ Μενελάου μονομαχία.), στίχ. 158

   θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν

   στο πρόσωπο έμοιαζε στη θεά

2. (σπάνιο, άλλες μορφές)

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Πλάτων, Κρατύλος^w, 409

   ἡ δὲ ἀστραπή, ὅτι τὰ ὦπα ἀναστρέφει, ἀναστρωπὴ ἂν εἴη

   η αστραπή θα έπρεπε να λέγεται αναστρωπή αφού μας κάνει να στρέφουμε ψηλά τα μάτια (ή το πρόσωπο)

3. Ὦψ: γιος του Πεισήνορα και πατέρας της Ευρύκλειας

Παράγωγα

• βοῶπις
• γλαυκῶπις
• Εὐρώπη
• Κύκλωψ
• κυνώπης
• πρόσωπον

Συγγενικά

• ὄσσε
• ὄμμα
• ὄψομαι
• ὄψις

Δείτε επίσης

• κώνωψ

Πηγές

• ὤψ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὤψ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.