δύσελπις

Αρχαία ελληνικά (grc)[επεξεργασία]

↓ πτώσεις	ενικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
	δυσελπῐδ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	δύσελπῐς	τὸ	δύσελπῐ
γενική	τοῦ/τῆς	δυσέλπῐδος	τοῦ	δυσέλπῐδος
δοτική	τῷ/τῇ	δυσέλπῐδῐ	τῷ	δυσέλπῐδῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δύσελπιν	τὸ	δύσελπῐ
κλητική ὦ!		δύσελπῐς ή δύσελπῐ*		δύσελπῐ
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δυσέλπῐδες	τὰ	δυσέλπῐδᾰ
γενική	τῶν	δυσελπῐ́δων	τῶν	δυσελπῐ́δων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δύσελπῐσῐ (ν)	τοῖς	δύσελπῐσῐ (ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσέλπῐδᾰς	τὰ	δυσέλπῐδᾰ
κλητική ὦ!		δυσέλπῐδες		δυσέλπιδᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσέλπῐδε	τὼ	δυσέλπῐδε
γεν-δοτ	τοῖν	δυσελπῐ́δοιν	τοῖν	δυσελπῐ́δοιν
* Κατά τη Γραμματική του Smyth, §292, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔελπις' όπως «εὔελπις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία [επεξεργασία]

δύσελπις < δύσ- + ἐλπίς

Επίθετο[επεξεργασία]

δύσελπις, -ις, -ι

που δύσκολα ελπίζει, απελπισμένος, αποθαρρυμένος, απεγνωσμένος
※ 6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Χοηφόροι, στίχ. 412 (412-414)
καὶ τότε μὲν δύσελπις, | σπλάγχνα δέ μοι κελαινοῦ-|ται πρὸς ἔπος κλυούσᾳ.
με παίρνει τότε η απελπισιά | και μου μαυρίζουνε τα σωθικά | στα λόγια αυτά..

Μετάφραση, 1η έκδοση (1911): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Φέξης @greek‑language.gr

※ 4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια, 3, 1116a
δύσελπις δή τις ὁ δειλός· πάντα γὰρ φοβεῖται. ὁ δ᾽ ἀνδρεῖος ἐναντίως· τὸ γὰρ θαρρεῖν εὐέλπιδος. περὶ ταὐτὰ μὲν οὖν ἐστὶν ὅ τε δειλὸς καὶ ὁ θρασὺς καὶ ὁ ἀνδρεῖος, διαφόρως δ᾽ ἔχουσι πρὸς αὐτά·
Ο δειλός λοιπόν είναι, θα λέγαμε, ο άνθρωπος που βάζει πάντοτε στο μυαλό του το χειρότερο, γιατί φοβάται τα πάντα. Ο ανδρείος, πάντως, είναι το ακριβώς αντίθετο· γιατί το θάρρος είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αντιμετωπίζει τη ζωή με αισιοδοξία. Με τα ίδια λοιπόν πράγματα βρίσκονται αντιμέτωποι και ο δειλός και ο θρασύς και ο ανδρείος, ο τρόπος όμως με τον οποίο συμπεριφέρονται ενσχέσει με αυτά τα πράγματα είναι διαφορετικός:

Μετάφραση (2006): Δημήτριος Λυπουρλής, Θεσσαλονίκη:Ζήτρος @greek‑language.gr

※ 4ος πκε αιώνας, Μαρμάρινη επιγραφή από την Αιγιάλη της Αμοργού. IG XII,7. @epigraphy.packhum.org
ὃς πολλοῖς θνητῶν τειρομένοισι ν[όσοις]
[ε]ὗρεν ἄκη, θανάτοιο δυσέλπιδος οἶτον ἀλ[έξων]·
Μαιάνδρου δὲ πατρὸς τὴν ἀρετὴν ἔλα[χεν].
Peter Allan Hansen, Carmina epigraphica Graeca: saeculi IV a.Chr.n. : CEG2, Τόμος 2, Berlin 1989, σελ. 125. @books.google.gr

※ 5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ξενοφῶν, Ἑλληνικά, 5, 4.31
ὁ μὲν δὴ ταῦτ᾽ ἀκούσας μάλα δύσελπις ὢν ἀπῄει.
Σαν τ᾽ άκουσε ο Αρχίδαμος έφυγε, πολύ απαισιόδοξος.

Μετάφραση (2012, 1η:1966): Ρόδης Ρούφος. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας @greek‑language.gr

※ 1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Νικίας, 2.5
τῇ φύσει γὰρ ὢν ἀθαρσὴς καὶ δύσελπις, ἐν μὲν τοῖς πολεμικοῖς ἀπέκρυπτεν εὐτυχίᾳ τὴν δειλίαν·
Πράγματι, από φυσικού του ήταν άτολμος και απαισιόδοξος· η καλή του τύχη όμως στις πολεμικές επιχειρήσεις έκρυβε τη δειλία του·

Μετάφραση (2012): Γιαγκόπουλος, Α.Ι., Ζ.Ε. Μαλαθούνη. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. @greek‑language.gr

Συγγενικά[επεξεργασία]

→ και δείτε τη λέξη ἐλπίς

Πηγές[επεξεργασία]

δύσελπις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

δύσελπις

Πίνακας περιεχομένων

Αρχαία ελληνικά (grc)[επεξεργασία]

Ετυμολογία [επεξεργασία]

Επίθετο[επεξεργασία]

Συγγενικά[επεξεργασία]

Πηγές[επεξεργασία]

Μενού πλοήγησης

δύσελπις

Αρχαία ελληνικά (grc)[επεξεργασία]

Ετυμολογία [επεξεργασία]

Επίθετο[επεξεργασία]

Συγγενικά[επεξεργασία]

Πηγές[επεξεργασία]

Μενού πλοήγησης

Αναζήτηση